
Onze
Partij
Beweging Verenigd Rechts en Allochtonen.
Wij zijn een nieuwe politieke partij die eind 2022 is opgericht en geïntroduceerd door Abdulah Alkasid. Deze nieuwe beweging is een politieke partij met een ideologie die zich nog nooit in Nederland heeft kunnen tonen. Waarschijnlijk ook niet in de rest van Europa.
Dit nieuwe geluid kenmerkt zich door een bijzonder status. Het is een allochtone partij die zich niet achter links socialistische partijen verschuilt, maar juist de samenwerking wil aangaan met alle lagen in de politiek en met name de rechts-conservatieve partijen. Het doel van deze beweging is om de twee meest verliggende gemeenschappen met elkaar te verbinden en de polarisatie in onze samenleving een halt toe te roepen. De eerste is de allochtone gemeenschap. De tweede zijn de rechts-conservatieve autochtonen.
Al decennia lang schuilt de allochtone gemeenschap zich achter de socialisten en progressieve liberalen. Dit om de opkomst van rechts-conservatieve partijen tegen te houden, die vaak een kritische houding richting de islam en allochtonen hebben, omdat ze bang zijn de eigen cultuur en volk kwijt te raken. Vooral door de grote migratiestromen die sinds de Europese vluchtelingencrisis in grote massa’s deze kant op komen, met alle gevolgen van dien.
Het interessante is dat de rechts-conservatieve partijen inhoudelijk gezien juist datgene zijn die de allochtone gemeenschap vertegenwoordigt. De gemiddelde allochtoon (met name niet-westers) is gelovig (merendeel moslim), conservatief, gericht op familie en tradities en steeds meer allochtonen vormen een kritische houding richting het huidige immigratiebeleid, door de grote gevolgen voor onze vergrijzing, woningmarkt en de verzorgingsstaat.
Linkse partijen (GroenLinks, PvdA, D66) waar de meeste allochtonen al decennia op stemmen, vertegenwoordigen hen daarbij niet op de inhoud en zeker niet op het gebied van ethische en morele kwesties, die vaak van groot belang zijn voor allochtonen. De gemiddelde allochtoon heeft uit religieus principe weinig met het socialisme, neemt afstand van de LGBT community en daarmee ook van de progressieve normen en waarden, waar de westerse normalisering van euthanasie en abortus onder vallen. En allochtonen willen al helemaal niet als slachtoffer gezien worden, maar wensen juist op gelijke manier behandeld te worden. De stem die uitgaat naar een linkse partij gebeurt vandaag vooral als tegenhanger om de PVV en FVD weg te stemmen vanwege hun positie tegenover de islamisering en cultuurbehoud. Ondanks dat de rest van hun partijprogramma’s heel goed aansluiten op de gemiddelde allochtoon, zijn het die twee punten die de rest van het programma de prullenbak in schuift.
Verschillende islamitische partijen zijn in Nederland opgericht met de hoop succes te boeken in de politiek. Geen van hen hebben een zetel in de landelijke politiek kunnen behalen. Sommige islamitische partijen wisten nog wel een paar zetels in een gemeenteraad te krijgen, maar daar bleef het dan bij. Wat was hun fout? Dat de partijen islamitisch waren (sommigen nog zijn). In een seculier land als Nederland zet je jezelf tegenover een groot deel van de bevolking al buitenspel wanneer je aangeeft een religieuze partij te zijn. Zeker wanneer je een islamitische partij bent, want dan stel je moslims dus voorop, die in Nederland nog geen 5% vormen. De tweede fout was dat zij als islamitische partij een front sloten met progressieve en socialistische partijen. Hoe kun je als islamitische partij een verbond sluiten met andere partijen die moreel en principieel gezien recht tegenover je staan. Bovendien willen de meeste van hen helemaal geen islamitische partij, omdat ook veel moslims geloven in de scheiding van kerk en staat (in de letterlijke zin). Dit blijkt dan ook op basis van het aantal stemmen die de islamitische partijen hebben behaald, met geen zetel tot gevolg in de landelijke politiek.
Een ander geluid voor allochtonen kwam door de introductie van de partij DENK, een afsplitsing van de PvdA. De eerste allochtone partij in de landelijke politiek, zonder religie. Dat was al een eerste stap in de goede richting. Drie zetels in de tweede kamer bewees deze kwestie. Toch zijn dit maar zo’n 200.000 stemmen, terwijl Nederland alleen al aan niet-westerse allochtonen zo’n 2 miljoen inwoners heeft. Waarom blijft de partij dan maar op drie zetels hangen? De verkeerde ideologie is het antwoord. De partij is een afsplitsing van de PvdA, een sociaaldemocratische partij. Die ideologie heeft DENK overgenomen. Daarmee blijft DENK zich schuilen achter de linkse partijen en probeert de samenwerking met hen te bevorderen om rechts-conservatieve partijen te bestrijden, terwijl je als allochtone partij juist de polarisatie in dit land een halt hoort toe te roepen door een samenwerking te sluiten met de tegenpartij (niet moreel of principieel gezien, maar op cultureel vlak) en de overeenkomsten samen te voegen. Anders zal er in ons land altijd sprake zijn van sociale verdeeldheid. Bovendien is DENK altijd bezig geweest om andere partijen van discriminatie en racisme te beschuldigen en is de slachtoffer rol in gedoken, met verafschuwing van de eigen allochtone gemeenschap tot gevolg. Velen van hen voelen zich ideologisch helemaal niet verbonden met de beweging en vinden zelfs dat de allochtone naam beschadigd wordt.
Daarom is onze partij geïntroduceerd. Een historische verandering, waarin voor het eerst in de Europese geschiedenis een allochtone partij de samenwerking aangaat met rechts-conservatieve bewegingen om de polarisatie in dit land eindelijk te beëindigen. De verschillen op het gebied van de islam en cultuurbehoud zullen aan de kant geschoven moeten worden, zodat de rest van de programma’s, die in de grote lijnen elkaar kunnen vinden, met elkaar zullen samenwerken en een antwoord moeten vinden op een succesvolle integratie van de autochtone en allochtone gemeenschap, zonder gepushte progressieve ideologieën. Wie weet, zullen beide gemeenschappen elkaar ook op de verschillen vervolgens toenadering weten te vinden. Op deze manier kan een allochtone partij haar ware ideologische kant laten zien zonder zich ergens achter te verschuilen, maar tegelijkertijd succesvol en groot kan worden. Want welke Nederlander wil geen eind aan de polarisatie? Het is de beurt aan de allochtonen om dat op juiste wijze te bestrijden.
de hebben elkaar nodig en dat is waar het solidarisme zich op moet focussen.
Ideologie.
Onze beweging kent vier principes die uitgebreid zullen worden toegelicht:
-
Confessionalisme
Alle standpunten en handelingen die deze partij uit en verricht, zal religie altijd als basis nemen. Wij vertegenwoordigen de abrahamitische religies, die het Christendom, de Islam en het Jodendom beslaan. De taak van deze beweging op het gebied van religieuze normen en waarden, is om deze groepen in de samenleving te verenigen tot een front. Zij (kerken, moskeeën, synagogen) moeten het aanspreekpunt gaan worden voor gelovigen in de samenleving. Dit zien wij vanuit confessioneel oogpunt als onze plicht.
Dit principe is niet tegenstrijdig met het punt dat wij geloven in scheiding van kerk en staat. Onze partij heeft geen enkele godsdienst opgenomen. Wij noemen onszelf dus niet christendemocratisch, islamitisch of joods. Wij nemen namens het confessionalisme, religieuze normen en waarden op die de samenleving moeten sturen doormiddel van alle maatschappelijke vraagstukken.
Ons grote verschil met andere ‘confessionele’ partijen zoals het CDA, CU en de SGP is dat wij geen christendemocraten zijn en dus geen religieuze partij. Wij vertegenwoordigen alle (Abrahamse) monotheïstische religies op hun normen en waarden. Daardoor zie je duidelijk dat CU en SGP een vaste achterban hebben en nooit groter worden. Het CDA is wat soepeler dan de vorige tweegenoemden, maar is haar geloofwaardigheid door wanbeleid in het land en wanbestuur binnen de partij zo goed als verloren. Wij zijn een nieuw geluid in Nederland die echt iedereen wil vertegenwoordigen.
-
Communitarisme
Deze ideologie uit kritiek op het moderne kapitalisme (in haar zuiverheid) en het liberalisme. Door een combinatie van beide trends is onze samenleving de afgelopen decennia flink geatomiseerd geraakt door individualisering. Wij hebben overigens geen problemen met het laatstgenoemde, want door de zelfontplooiing en ontwikkeling van de mens heeft ons land grote economische ontwikkelingen doorgemaakt. Wel heeft diezelfde atomisering geleidt tot de vermarkting van onze samenleving en voor verval van gemeenschappen. Steeds meer Nederlanders zien zichzelf als een losstaand individu en niet als een trots onderdeel van een gemeenschap (bijvoorbeeld een moslim die zichzelf niet ziet als Abdulah alleenstaand, maar als onderdeel van de allochtone of islamitische gemeenschap, misschien wel beide). Hierdoor zoeken Nederlanders naar andere antwoorden die hun leegte kunnen opvullen (De verzuiling speelt hier een belangrijke rol bij, doordat bijvoorbeeld mensen uit de buurt niet meer wekelijks op zondag elkaar ontmoeten in de kerk). Denk hierbij aan de klimaatreligies door links progressieve mensen of populistische identiteitsmarkeringen. Er is weinig balans zichtbaar.
Nederland is weer toe aan een collectievere gemeenschap door zich hard te focussen op een burgermaatschappij. Nederland kent al verschillende vakbonden, vrijwilligersorganisaties en andere soorten verenigingen. Wij willen dat deze particuliere organisatie de samenwerking aangaan op grote schaal en de tussenlaag gaan vormen tussen burger en overheid. Vakbonden laten zich bijvoorbeeld pas horen wanneer er een wet wordt ingevoerd die nadelig kan uitpakken voor werknemers, terwijl vakbonden al voor de invoering van de wet aan de tafel horen te zitten met beleidsvoerders om compromissen te kunnen eisen met de richting van het kabinet. De vakbond zit daar namens alle leden van de gemeenschap die hun eisen/verzoeken hebben ingediend. Door deze wijze van besturen kan dit de hoeveelheid demonstraties flink laten dalen, doordat mensen inzien dat eisen stellen via de politieke weg tot invloed kan leiden. Door een sterke tussenlaag kan een democratische rechtsstaat daadwerkelijk functioneren, waarin de burger weer wat vertrouwen in de politiek kan vinden, die vandaag heel ver is te zoeken (dat overigens de schuld van het politieke klimaat is).
-
Pragmatisme
Dit principe is een belangrijk onderdeel van deze beweging. Wij omschrijven deze filosofische manier van politiek bedrijven, als de focus zoeken in de praktische werking van een oplossing voor een maatschappelijk vraagstuk. Onze partij heeft veel idealen en kent zoals bovenstaande principes hebben beschreven, een duidelijke ideologie. Tegelijkertijd is het wel belangrijk om je visie realistisch te houden. Hierbij moeten je standpunten dus rekening houden met de samenstelling van het politieke spectrum in eigen land. Je kunt bijvoorbeeld als partij tegen het huidige zorgstelsel zijn. Je wilt het graag radicaal veranderen en overgaan op een geheel ander systeem. Als van tevoren al duidelijk is dat de overgrote meerderheid van dit land en het politieke spectrum niet staat te wachten op zo’n verandering en dus praktisch gezien niet uitgewerkt kan worden, dan is het aanhouden van dat standpunt dus ook zinloos. De theorie en de praktijk moeten op elkaar aansluiten, anders blijft het bij een ideologisch ideaal.
Door pragmatisch politiek te bedrijven kun je er voor kiezen om een deel van je standpunt naar voren te brengen. Je kiest dus niet voor het geheel veranderen van het huidige zorgstelsel, maar voor een aantal aanpassingen die aansluiten op je originele standpunten. Hierdoor bestaat er een veel grotere kans om je idealen daadwerkelijk uit te laten komen. Op deze manier kunnen wij als beweging op een effectieve manier politiek bedrijven voor dit land. Dat is waar wij voor staan.
-
Solidarisme
Dit principe staat voor een balans in het economisch systeem van een land. Zowel het kapitalisme als het socialisme hebben negatieve gevolgen voor de sociale inkomensklassen in onze samenleving. Kapitalisme leidt tot een steeds grotere kloof tussen rijk en arm door concurrentie waar lang niet iedereen baat bij heeft, bijvoorbeeld de privatisering van nutsbedrijven, waar de zorg het grootste voorbeeld van is. Lagere inkomensklassen kunnen door de concurrentie van zorgverzekeraars en bureaucratie de kosten van de zorg niet meer veroorloven. Hoewel wij voorstander zijn van de vrije markt, moeten sommige maatschappelijke vraagstukken onder directe verantwoordelijkheid van de overheid staan, om de sociale ongelijkheid niet te vergroten en iedereen van dezelfde diensten te voorzien.
Het socialisme heeft ook negatieve invloeden op ons economisch systeem, omdat zij sociale ongelijkheid als probleem beschouwen. Sociaaldemocraten zien dat niet als probleem en erkennen zelfs de sociale ongelijkheid in onze maatschappij, maar willen wel zoveel mogelijk vanuit de overheid besturen en rijkere inkomensklassen afstraffen door procentueel veel meer belasting af te staan dan lagere klassen. Wij zoeken de balans op waarin alle klassen met elkaar samenwerken en elkaar onderling versterken door solidariteit. Een arts en een elektricien zijn niet anders ten opzichte van elkaar. Zonder de arts zal de zorg niet functioneren en zonder de elektricien, kan de zorg niet over moderne apparatuur beschikken. Bei